annenin ölmesi

allah düşmanımın başına vermesin. her birinizin annesinin ellerinden öpüp alnıma koyuyorum.

küçükken hep bunu düşünür ağlardım :( . Anneler candır can

en en en çok korktuğum şey elbet başıma gelecek ama ara ara düşünüp bile ağlarım. Allah gerçekten düşmanımın başına vermesin

allah umarım annemin acısını göstermeden benim canımı alır..

düşünürken bile ağlıyorum.ölünce naparım hiç bilmiyorum

böyle şeyleri görünce istemsiz üzülüyoruz arkadaşlar. yapmayın...

şöyle bir düşündüm ''bu nasıl tanımlanır acaba'' diye... kelime dağarcığıma güvendim. hani güya şimdiye dek çok okudum, çok yazdım. ama öyle değil işte! kelime dağarcığı falan hikaye! anlat hadi madem çok kelime biliyorsun! henüz yok öyle kelime. anlatamazsın yani. sadece yaşadığını bilirsin bunu. vücudunun bir kısmı sanki artık senin değilmiş gibi olur. beynin uyuşur. ''neden canım yanmıyor?'' diye geçer aklından. yanıyor elbet ama başlarda öyle zannettiğiniz gibi aşırı acı hissetmiyor insan biliyor musunuz? sanki biri ya da bir şey hislerinizi almış gibi. tek hissettiğiniz gözünüzden ardı arkası kesilmeden akan yaşların yüzünüzde bıraktığı o tuhaf sıcaklık. aptal gibi oluyorsunuz. kalabalık, telaş, ağıt, gözyaşı, teselli dolu etraf ve bir dünya saçmalık. saçmalık çünkü; seni dünyaya getiren insan artık yok. daha sabah seni okula uğurlayan o insan yok. belki de şimdiye kadar görmediğin gün sayısı yok denecek kadar az olan o insan artık yok. bu saçmalık değil de ne? bir annenin ölmesi, bir evladın vücudunun bir yanını kesip toprağa gömmesidir. ''çok zor'' demek falan yetmez bu acıya. hele bir de başlardaki o hissizlik gitmeye başlayıp da yavaş yavaş idrak etmeye başlayınca her şeyi... bir türlü dolduramayınca içinizde açılan o koca boşluğu... işte o zaman anlarsınız ki; anneler ölmemeli.

alkah korusun, şu hayatta en çok korktuğum olay şu ana kadar bi çok acı çektim, ama bu acıyı tahmin bile edemiyorum.

Allah düşman başına vermesin dedirten durum. Ölümün de hayırlısını versin Allah. Ama döngümüz bu. Birileri ölecek,birileri doğacak. Allah gecinden versin demekten başka şansımız yok

düşününce bile kendimi tutamam ağlarım inş ben önce ölürüm de görmem annemin ölümünü

onu hiç görmemek, görememek.. her sabah o'nsuz uyanmak. küçük yaşta çantanı sırtına, beslenmeni boynuna asıp kafa yere eğik bir biçimde her sabah tek okula gitmek. veli toplantılarına herkesin annesi giderken, senin kimseyi gönderememen. (bkz: türk malı) haftasında sınıfa bir şey götürememek. asosyal olmamızın ve asosyalliğin verdiği kaliteli, saygın, kime-kimlere, nerede-ne zaman, nasıl davranmamız gerektiğinin olgunluğuna erişmişliğin ve böyle devam edeceğinin yüceliğine erişmiş kişiler olmak. benim annem hiç olmadı arkadaşlar.. öldü mü yaşıyor mu hiç bilmiyorum. tek bildiğim 4 yaşında beni terk ettiği... yukarıda yazdıklarımın hepsi yaşadığım ve ekleyemediklerimi yaşadım. 22 yıldır kimseye "anne" diyememek. bir başarıya imza attığında sarılacağın bir annenin olmaması. arkadaşlar annelerinizi sevin. büyüklerim saygı duysun, küçüklerim onlara sahip çıksın. hepinize saygılarımı sunuyorum..

düşününce bile adamı siken durum. hemen öküz oturur gibi olur içime. düşünmek istemem öldüğünü aklıma gelse bile hemen değiştirmeye çalışırım. annemsiz düşünemiyorum hayatı. yoksa kime giderim derdim olduğunda yoksa kimin bacaklarına uzanıp ağlarım.

''beni ancak anne olunca anlarsın!'' diye kızan birinin olmaması, kızınca o sonradan düşünüp güleceğim surat ifadesinin olmaması, bir erkekten hoşlanınca ona söyleyememek, onun kızmasını duyamamak, babamla tartışınca her ikimizi de idare edecek birinin olmaması, kardeş kavgalarımızın arasına girecek ağacı görememek, hasta olunca telefonla arayıp söyleyince bana kızacak birinin olmaması ve tüm bunları yazarken iş yerinde gözlerimin yaşarmasını gizlemeye çalışmak... düşününce çıldırıyorum. çıldırıyorum!

böyle başlıkmı olur açmayın böyle konular :(

oyle bir dunya ki bu kutsal varliklara sirtini donen vicdansizlar da var iyi ki annem olse ne yaparim diyebiliyorsunuz hep boyle olun gencler

yaklaşık 6 ay oldu vefat edeli. içim hala yanıyor bilmiyorum geçeceğini söylemişlerdi. unutmayacağımı ama acımın dineceğini söylemişlerdi. ancak öyle olmuyor be sözlük. her geçen gün artıyor. bilmiyorum sorun belki bende. vefat ettiği gün ailemin o hali gözlerimin önünde. belkide ağlıyamadığım için hergün içim yanıyor. o gün ağlamamam gerekiyordu be sözlük. abim bir tarafta perişan babam bir tarafta perişan olmuş vaziyetteydi. ailenin en küçüğü olarak en büyük görevi üstlendim ağlattırmadılar beni be sözlük. dediler güçlü durucaksın aileni sen toparlıyacaksın. dayanmaya çalışıyorum hala güçlü durmaya çalışıyorum. ama olmuyor yapamıyorum. ben onu morgta gördüm be. morgta abimin babamın bayılışını gördüm. bana hala ağlama güçlü dur dediler. durdum kimsenin duramayacağı kadar durdum. dediler son görevini yapacaksın ellerinle gömeceksin. daha 22 yaşındayım. annemi ellerimle kara toprağa gömdüm. mezarına girdim çıkmak istemedim. hala ağlayamıyorum ailemin yanında arkadaşlarımın yanında. duygusuzlaştığımı hissediyorum. insanlığa dair içimdeki herşey bitiyor. güçlü durmak felan hikaye be. bıraksaydınız acımı yaşasaydım be. bıraksaydınız hüngür hüngür ağlasaydım mezarına yapıp. beni bu hale neden soktunuz ki. düzgün uyku uyuyamıyorum. düzgün düşünemiyorum. allah kimseye göstermesin. hastanedeyken ettiğim tek dua allahım benim canımı almadan onun canını alma idi. belki de bu duam yüzünden geldi başıma bilmiyorum. kendimi suçluyorum sürekli.

insan annesi ölünce anlar içindeki çocugun hiç ölmeyeceğini aklına geldikçe kahrolur bunu anlamakta neden bu kadar geciktiğini..

bilmiyorum sözlük. yani şimdi herkes yaram büyük zanneder ya ben desteklemiyorum burda benden daha çok kötü hisseden vardır. burdan beni takip eden arkadaşlarım olduğu için ne olduğu ne bittiğini anlatamam tam olarak ama. annenizin hiç olmaması, ölmüş olması bu durumlarda en azından beni seviyodu dersiniz. benim ki benden nefret ettiğini söylüyodu bi kaç yıla kadar şimdi sesi çıkmıyo. ama ne biliyim beni severek öldüğünü bildiğim bi annem babam olmasını isterdim onlar için yaşardım üvey dedeme yaptığım gibi. cenazesinde ağlamadığım için bana burdukları üvey dedemin. ölenin arkasında üzülemiyorum. acılarınız içinde gerçekten üzgünüm ama herşey atlatılır onu sizi severek gittiğini düşünün bu bile yaşamak için yeter.

"resulullah asla yalan söylemezdi; ben annem ölürken hiç ağlamadım. ben annem ölürken çok ağladım çünkü annem gırtlağından hırıltılar çıkarırken nasıl terliyordu, görmeliydiniz."

biri yanınızda annesiyle ilgili iyi veya kötü herhangi bir şey söylediğinde hatta "anne" kelimesi geçtiğinde bile kalbinizin sızlamasıdır.

ilkokul arkadaşımın annesi yeni vefat etmişti babası da küçükken terk etmiş onları bunlardan annemin haberi yoktu bizim eve gelmişti bi gün sonra bana ne güzel abinin ablanın olması dedi annemde senin annenler de yapsın bir kardeş istemezler mi dedi arkadaşım da benim annem babam yok ki kardeşim olsun dedi gözleri dolmuştu sonra hiç unutmam bunu da..

küçükken her gece " allah'ım nolur ailemle beraber öleyim bize birbirimizin acısını gösterme " diye dua derdim.kimin ne olacağı belli olmaz allah sabır versin düşüncesi bile acıtıyor çünkü.

başıma gelen en kötü şey oldu hemde olgunlaşmadan henüz 17 yaşımdayken aradan 3 sene geçti, gerçekten çok zor oldu benim için, içimdeki düşünceler beni yedi bitirdi, beni hiç kimse anlamadı. ama bir kardeşim var 10 yaşında, ona çok büyük bir travma oldu. atlatamadı kolay kolay, yanında olamadım be küçüğümün... allahım kimseye anne acısı yaşatma.

annenin ölümünün dilbilgisi, grameri olmuyor ki...insanın annesinin ölümü zaten hayatın anlatım bozukluğu..

allah düşmanımın başına vermesin, şöyle de bir şey görmüştüm; "annemin öldüğünü, teyzemden bir tabak daha "patates kızartması" istemeye utanınca anladım."

şu dünya da bir tek annem var allah onun yokluğunu göstermesin

Ölmedi ama demans oldu artık yok gibi bişey.

Dün gece arkadaşımın annesi korona sebebiyle yattığı hastanede vefat etti. Bugün arkadaşımın yanında dururken onda öyle bir ‘dayanmalıyım, dik durmalıyım’ hali gördüm ki. Kardeşi daha fazla yıpranmasın diye ağlamayı bile kendine fazla görüyordu. ‘Zonguldak ben nasıl alışacağım, şimdi ne yapacağım’ dedi bana. Keşke bilseydim cevabını. Şimdi bizler yanındayız ama evine dönüp tek kalınca annesinin kaybını en çokta buzluğa atılan yemekten, ortada kalmış bir kıyafetten hissedecek. Rabbim gönlüne ferahlık versin. Ölüm öyle bir şey ki. İnsanın aklını zorlayan ve eğer bir inancın yoksa tahammülü olmayan bir acı. Sizlerden ricam lütfen dua edin. Hem arkadaşıma hem annesine.

Tarık Tufan'ın bir kitabında okumuştum. annesinin ölümü ile ilgili bir makale yazıp edebiyat kulübüne gönderiyor. “yazıda dilbilgisi & gramer neredeyse yok, okuması zor oluyor” diye geri çeviriliyor ve yürekleri yakan açıklama geliyor kahramanımızdan; “insanın annesinin ölümü hayatın anlatım bozukluğu zaten Eda.”

annesi kötü olana kolay, iyi olana zordur. niteliğine göre...

--- alıntı --- ah muhsin ünlü şanslıymış annesi ölürken o kocamanmış alper abi biraz şanssız annesi öldüğünde o küçücükmüş bense hepten boku yedim annem hala yaşıyor annem yaşıyor ve yaşlanıyor biliyorum bir gün ölecek ben yaşıyorum ve her gün annemin bir gün öleceğini düşünüyorum --- alıntı --- üzerimde ali lidar çaresizliği var. allah annesini kaybedenlere sabır versin.

zormuş. dünyada yapayalnız kaldığımı sadece annem gidince hissettim. seni seviyorum meleğim. kavuşana kadar seni özlemekten başka hiçbir şey yapmayacağım. hakkını helal et, allah'a ısmarladık.

Anne gidince hayatın anlamı gidiyormuş.